Heb jij ook het gevoel dat je beter begeleid kan worden?
Mijn naam is Diederik Grimbergen en ik woon samen in Vathorst met vriendin Mariska en drie kinderen; een mooi ventje van 3 en een tweeling geboren in Augustus 2019. Mooie tijden voor ons met alle toffe uitdagingen die daarbij horen.
Mijn verhaal, jouw verhaal?
Toen ik als jongen van gescheiden ouders werd geconfronteerd met het praten rende ik altijd weg. Ik heb altijd bij mijn moeder gewoond, die niets liever wilde dan over m’n gevoel praten. Alle vezels in mijn lijf gingen in de weerstand als dit onderwerp ter sprake kwam. Ik wilde na de HAVO iets technisch gaan doen en met m’n handen. Ik koos voor de HTS. Achteraf een logische keuze, met 1000 mannen op een school werd er niet over gevoel gepraat. Toch voelde dit niet OK, en zag ik mijzelf niet in een rol als manager later en “nummer” zijn in het bedrijfsleven.
Connectie met mensen
Mijn vader was huisarts en dat vond ik altijd toch heel interessant om met het lijf bezig te zijn. Ik kreeg de kans om een dagje mee te lopen met een manueel therapeut en ik was verkocht. Ik vond het een gouden combi om met m’n handen te werken maar ook met mensen en het lijf bezig te zijn. Onbewust voelde het beter omdat ik liever connectie wilde maken met mensen, maar daar was ik toen nog niet achter.
Master manueel therapie
Tijdens de fysiotherapie en de manueel therapie opleiding die ik heb gevolgd kreeg ik heel veel tools om met m’n handen te werken en met het lijf. Langzaam maar gestaag groeide mijn praktijk uit tot wat nu 'De Praktijk' heet.
We zijn met vier zelfstandige fysiotherapeuten en drie personal trainers.
Waar ik moeite mee had
Ik heb mij altijd al verbaasd over het feit dat er mensen zijn die vaak dezelfde pijntjes hebben of pijn die niet meer weg wil gaan. Soms was het niet te bevatten wat er precies gebeurde. En dan zijn er altijd wel soort van verklaringen voor te verzinnen waarom iets pijn doet om iedereen gerust te stellen. Maar ergens had ik altijd al moeite om dat zomaar te geloven.
Geitenwollen sokken?
De psyche fascineerde me altijd heel erg maar wilde dat niet echt toelaten omdat ik er altijd een geitenwollen sokken plaatje bij had. Na de opleiding ben ik in een praktijk gaan werken en na 4 jaar wilde ik iets voor mezelf. Het voelde niet goed hoe er in de praktijk werd om gegaan met mensen. Ik vond dat ik dat zelf beter kon
Geen last van 'gevoel'?
Met gemengde gevoelens tussen onzekerheid, wat ik niet kon laten zien, en vol goede moed ben ik gestart. Ook in mijn relaties merkte ik deze tweestrijd in gevoel. Waar ik vroeger altijd voor wegliep en gevoel “niks voor mij was” werd ik er mee geconfronteerd. Ik was altijd de grote jongen die geen last had gevoel en moest voldoen aan mijn eigen plaatje.
Meer dan alleen die manipulatie, dat naaldje of die oefening
Zo ben ik jaren gaan behandelen met een onderbuik gevoel dat ik meer wilde doen dan alleen die manipulatie, dat naaldje of die oefening. Ik moest iets met gevoel, iets waar ik jaren voor was weg gebleven trok me steeds meer aan. Ik raakte in gesprek met mensen en met patiënten en merkte dat ik de connectie waardevol vond. Ook in privé leven raakte ik geconfronteerd met mijn vlucht gedrag, steeds harder werken, meer cursussen, meer sporten, alles om thuis het gesprek over gevoel uit de weg te gaan.
Totdat ik terecht kwam in een training...